Geschiedenis van de Dobermann
HET ONTSTAAN VAN DE RASSEN:
Er zijn 300 erkende hondenrassen in het FCI (Fédération Cynologique Internationale ) .In Nederlandzijn al deze 300 hondenrassen niet aanwezig toch kent ons land een groot aantal rassen. En als je alle rassen op een rijtje zet kan jij je moeilijk voorstellen dat ze van de wolf aftammen Ze zien der van de buitenkant misschien allemaal verschillend der uit maar, qua skellet allemaal hetzelfde model. Door ook de verschillende soorten in de wolfen soort konden der verschillende honden rassen ontstaan.
De mens was qua genetica nog niet zover al nu maar, was wel instaat bepaalde eigenschappen te fokken. Ook door klimatologische en geologische omstandigheden ontstonden er door natuurlijke selectie verschillen tussen de honden. Zo kwamen er langzamerhand hondenrassen met een eigen type en gedrag. De oudst herkenbare hondenrassen zijn de windhonden en ook de dogachtigen. In het oude Egypte en westelijk Azië zijn afbeeldingen gevonden die waarschijnlijk afstammen van een paar duizend voor Christus .Mastiffs werden gebruikt om in Romeinse arena's te vechten en Windhonden werden vanwege hun snelheid vooral ingezet bij de jacht,
terwijl de zwaardere, vechtlustigere dogachtigen als oorlogs-en waakhond werden gebruikt. Ook werd er door archeologen in Egypte gebalsemde kleine hondjes gevonden, die diende als grafgeschenk aan de doden, deze kleine hondjes hebben veel weg van de tegenwoordige dashonden of teckels. De spartanen kenden ook al honden, die het wild omcirkelde en het sidderend van opwinding de jager aanwezen.
Sommige hondenrassen zijn dus heel oud , maar de meesten zijn in de afgelopen paar eeuwen ontstaan.
Toen de mens stopte met rondtrekken en zich begonnen te vestigen.Gingen ze zich bezighouden met landbouw en veeteelt, hierdoor kreeg men ook behoefte aan honden met andere eigenschappen. Zo kreeg de hond behalve de jacht ook andere taken, grote honden konden bijvoorbeeld de kuddes of de woningen bewaken, kleine ongevaarlijke hondjes werden als troeteldiertje thuisgehouden. Ook door verandering in de jacht kwam er behoefte
aan verschillende typen honden. Door andere jachttechnieken en door andere prooien waarop gejaagd werd, werden de honden niet alleen gebruikt om de prooi te achtervolgen, maar werden ze nu ook gebruikt om het wild op te sporen (brakken), in het veld aan te wijzen (staande jachthonden), uit dekking op te jagen (spaniëls), te apporteren (retrievers), of uit ondergrondse schuilplaatsen te verdrijven (terriërs). Door de selectie van de mens kreeg je bepaalde honden die op elkaar gingen lijken maar echt van rassen kon je nog niet spreken. Tot de negentiende eeuw werden honden voornamlijk als jacht,- herders,-drijf,- waak en verdedigingshond gefokt, pas later toen de hond als werkhond niet meer zo belangrijk was, begon men meer op uiterlijke kenmerken te letten. Zo onstonden er meer en meer rassen.
De mens is steeds meer goede kwaliteiten in de hond gaan ontdekken waardoor de hond nog meer taken heeft gekregen. Bij de politie word de hond tegenwoordig als hulp vaak ingezet, ook als blindengeleider is de hond zeer nuttig. Minder bekend en ook nieuwer is de SOHO, een hond die speciaal getraind wordt om gehandicapten te helpen in het dagelijks leven. Een van de nieuwste ontdekkingen is een hond die waarschuwt als zijn baas een epileptischeaanval krijgt, deze kan dan op tijd maatregelen nemen zodat hij niet gewond raakt.
Er zijn 300 erkende hondenrassen in het FCI (Fédération Cynologique Internationale ) .In Nederlandzijn al deze 300 hondenrassen niet aanwezig toch kent ons land een groot aantal rassen. En als je alle rassen op een rijtje zet kan jij je moeilijk voorstellen dat ze van de wolf aftammen Ze zien der van de buitenkant misschien allemaal verschillend der uit maar, qua skellet allemaal hetzelfde model. Door ook de verschillende soorten in de wolfen soort konden der verschillende honden rassen ontstaan.
De mens was qua genetica nog niet zover al nu maar, was wel instaat bepaalde eigenschappen te fokken. Ook door klimatologische en geologische omstandigheden ontstonden er door natuurlijke selectie verschillen tussen de honden. Zo kwamen er langzamerhand hondenrassen met een eigen type en gedrag. De oudst herkenbare hondenrassen zijn de windhonden en ook de dogachtigen. In het oude Egypte en westelijk Azië zijn afbeeldingen gevonden die waarschijnlijk afstammen van een paar duizend voor Christus .Mastiffs werden gebruikt om in Romeinse arena's te vechten en Windhonden werden vanwege hun snelheid vooral ingezet bij de jacht,
terwijl de zwaardere, vechtlustigere dogachtigen als oorlogs-en waakhond werden gebruikt. Ook werd er door archeologen in Egypte gebalsemde kleine hondjes gevonden, die diende als grafgeschenk aan de doden, deze kleine hondjes hebben veel weg van de tegenwoordige dashonden of teckels. De spartanen kenden ook al honden, die het wild omcirkelde en het sidderend van opwinding de jager aanwezen.
Sommige hondenrassen zijn dus heel oud , maar de meesten zijn in de afgelopen paar eeuwen ontstaan.
Toen de mens stopte met rondtrekken en zich begonnen te vestigen.Gingen ze zich bezighouden met landbouw en veeteelt, hierdoor kreeg men ook behoefte aan honden met andere eigenschappen. Zo kreeg de hond behalve de jacht ook andere taken, grote honden konden bijvoorbeeld de kuddes of de woningen bewaken, kleine ongevaarlijke hondjes werden als troeteldiertje thuisgehouden. Ook door verandering in de jacht kwam er behoefte
aan verschillende typen honden. Door andere jachttechnieken en door andere prooien waarop gejaagd werd, werden de honden niet alleen gebruikt om de prooi te achtervolgen, maar werden ze nu ook gebruikt om het wild op te sporen (brakken), in het veld aan te wijzen (staande jachthonden), uit dekking op te jagen (spaniëls), te apporteren (retrievers), of uit ondergrondse schuilplaatsen te verdrijven (terriërs). Door de selectie van de mens kreeg je bepaalde honden die op elkaar gingen lijken maar echt van rassen kon je nog niet spreken. Tot de negentiende eeuw werden honden voornamlijk als jacht,- herders,-drijf,- waak en verdedigingshond gefokt, pas later toen de hond als werkhond niet meer zo belangrijk was, begon men meer op uiterlijke kenmerken te letten. Zo onstonden er meer en meer rassen.
De mens is steeds meer goede kwaliteiten in de hond gaan ontdekken waardoor de hond nog meer taken heeft gekregen. Bij de politie word de hond tegenwoordig als hulp vaak ingezet, ook als blindengeleider is de hond zeer nuttig. Minder bekend en ook nieuwer is de SOHO, een hond die speciaal getraind wordt om gehandicapten te helpen in het dagelijks leven. Een van de nieuwste ontdekkingen is een hond die waarschuwt als zijn baas een epileptischeaanval krijgt, deze kan dan op tijd maatregelen nemen zodat hij niet gewond raakt.
AFSTAMMING VAN DE HUISHOND:
Er zijn in het verleden, en waarschijnlijk nog steeds wel twijfels geweest over de afstamming van de huishond. Men ging er vroeger vanuit dat de wolf, de coyote en de jakhals de voorouders waren van de hond. Tegenwoordig zijn de meeste wetenschappers het erover eens dat alleen de wolf de voorouder is van de huishond.
Het gedrag en de bouw komt het meest overeen met die van de wolf. Paringen van de hond met de wolf brengen ook vrijwel altijd vruchtbare nakomelingen voor, terwijl dit met de coyote of met de jakhals zelden het geval is.
In het wild kruisen honden en coyotes niet met elkaar, en honden en jakhalzen zeer af en toe, maar honden en wolven wel. De Saarloos Wolfhond is zelfs een ras dat ontstaan is door het kruizen met een Duitse herdershondenteef en een wolvenreu. Toch is het niet helemaal uitgesloten dat andere wilde-hondachtigen, naast de wolf, toch ook invloed hebben gehad op de hond. Zoals men denkt dat bij de Basenji het geval is.
Er zijn in het verleden, en waarschijnlijk nog steeds wel twijfels geweest over de afstamming van de huishond. Men ging er vroeger vanuit dat de wolf, de coyote en de jakhals de voorouders waren van de hond. Tegenwoordig zijn de meeste wetenschappers het erover eens dat alleen de wolf de voorouder is van de huishond.
Het gedrag en de bouw komt het meest overeen met die van de wolf. Paringen van de hond met de wolf brengen ook vrijwel altijd vruchtbare nakomelingen voor, terwijl dit met de coyote of met de jakhals zelden het geval is.
In het wild kruisen honden en coyotes niet met elkaar, en honden en jakhalzen zeer af en toe, maar honden en wolven wel. De Saarloos Wolfhond is zelfs een ras dat ontstaan is door het kruizen met een Duitse herdershondenteef en een wolvenreu. Toch is het niet helemaal uitgesloten dat andere wilde-hondachtigen, naast de wolf, toch ook invloed hebben gehad op de hond. Zoals men denkt dat bij de Basenji het geval is.
De Wolf De Cayote De Jackhals
VAN WOLF TOT HOND:
Wanneer de overgang tussen wolf en hond precies plaats vond valt moeilijk te zeggen, zeker is dat de mens hier een grote rol in heeft gespeeld. Waarschijnlijk trokken hond en wolf al langer dan 15.000 jaar met elkaar op, en het schijnt dat het oudste fossiel dat zeker een hond is, 14000 jaar oud is. Toen de mens nog rondtrok en leefde van de jacht, leefden ze in dezelfde omgeving als de wolf. Er zijn verschillende theorieën te maken over hoe en waarom de mens en de wolf zijn samengekomen.
De warmte en de voedselresten in menselijke kampen zal de wolf waarschijnlijk aangetrokken hebben, waardoor ze langzamerhand vertrouwd zijn geraakt met de mens, en dat de mens hem tolereerde omdat de wolf hem waarschuwde voor gevaar en het afval opruimde. Of misschien werden er verlaten nestjes wolvenjongen gevonden, en is de mens, vertederd door de lieve snuitjes, ze gaan opvoeden. Door allerlei studies is bekend dat wolvenpuppy's niet al te moeilijk tam te maken zijn, al blijven volwassen wolven wel onvoorspelbaar.
De tamste wolven zullen gebleven zijn en met elkaar gekruist hebben, zodat de wolven in het kamp steeds minder wild werden. Als een groep wolven in de buurt van de mens blijft is het aannemelijk dat de groep daardoor geïsoleerd is geraakt van zijn wildere soortgenoten, waardoor zij zich anders ontwikkelden dan de wolven die niet bij de mens kwamen.
Pas later werden de uitstekende jachtkwaliteiten van de wolf waarschijnlijk ontdekt, en werd de wolf meegenomen op de jacht.Waarschijnlijk is men toen begonnen met het kruisen van wolven met bepaalde eigenschappen.
Wanneer de overgang tussen wolf en hond precies plaats vond valt moeilijk te zeggen, zeker is dat de mens hier een grote rol in heeft gespeeld. Waarschijnlijk trokken hond en wolf al langer dan 15.000 jaar met elkaar op, en het schijnt dat het oudste fossiel dat zeker een hond is, 14000 jaar oud is. Toen de mens nog rondtrok en leefde van de jacht, leefden ze in dezelfde omgeving als de wolf. Er zijn verschillende theorieën te maken over hoe en waarom de mens en de wolf zijn samengekomen.
De warmte en de voedselresten in menselijke kampen zal de wolf waarschijnlijk aangetrokken hebben, waardoor ze langzamerhand vertrouwd zijn geraakt met de mens, en dat de mens hem tolereerde omdat de wolf hem waarschuwde voor gevaar en het afval opruimde. Of misschien werden er verlaten nestjes wolvenjongen gevonden, en is de mens, vertederd door de lieve snuitjes, ze gaan opvoeden. Door allerlei studies is bekend dat wolvenpuppy's niet al te moeilijk tam te maken zijn, al blijven volwassen wolven wel onvoorspelbaar.
De tamste wolven zullen gebleven zijn en met elkaar gekruist hebben, zodat de wolven in het kamp steeds minder wild werden. Als een groep wolven in de buurt van de mens blijft is het aannemelijk dat de groep daardoor geïsoleerd is geraakt van zijn wildere soortgenoten, waardoor zij zich anders ontwikkelden dan de wolven die niet bij de mens kwamen.
Pas later werden de uitstekende jachtkwaliteiten van de wolf waarschijnlijk ontdekt, en werd de wolf meegenomen op de jacht.Waarschijnlijk is men toen begonnen met het kruisen van wolven met bepaalde eigenschappen.
Geschiedenis van De Dobermann
De
Dobermann is in 1901 voor het eerst in ons land als hondenras benoemd.In
1900 heeft de likeurfabrikant Otto Göller daar voor gezorgd namelijk dat
de door Karl Friederich Louis Dobermann (op foto uiterst links) gefokte
gebruikshond in het Duitse hondenstamboek wordt ingeschreven. De heer
Dobermann heeft de beginselen gelegd van wat later de Dobermann van nu is.Hij was
op zoek naar een hond die geen angst kende temperament, hardheid, moed en
strijdlust bezat.
Zijn karakter en intelligentie moesten hem maken tot de ideale waak- en verdedigingshond.Het uiterlijk van de hond was voor de heer Dobermann niet zo belangrijk.Als belastinginner zocht hij een hond die met hem naar zijn werk kon gaan en hem kon beschermen omdat, hij altijd geld bij zich had. Ook in 1900 waren de belastinginners niet zo geliefd. De Dobermann werd als eerste instantie ingeschreven in het stamboek als "Thuringse Pinschers".
Zijn karakter en intelligentie moesten hem maken tot de ideale waak- en verdedigingshond.Het uiterlijk van de hond was voor de heer Dobermann niet zo belangrijk.Als belastinginner zocht hij een hond die met hem naar zijn werk kon gaan en hem kon beschermen omdat, hij altijd geld bij zich had. Ook in 1900 waren de belastinginners niet zo geliefd. De Dobermann werd als eerste instantie ingeschreven in het stamboek als "Thuringse Pinschers".
Later
toen Otto Göller (zie foto hiernaast) en Goswin Tischler gingen sleutelen aan
het uiterlijk van de Dobermann werd als eerbetoon aan de oorspronkelijke fokker
het rasnaam Dobermann aan dehond gegeven. De eerste Dobermann's hadden een
schofthoogte lager dan 60 cm, waren plomp in verschijning en misten zeker de
adellijke uitstraling die ze nu hebben. Ook waren deze honden niet kort
behaard. De vroege Dobermann's waren vaak stijl in de schouders en sterk
overbouwd. De kleur van de honden was onbestemd.
Weliswaar werd de zwart rode kleur het eerst erkend maar al spoedig volgde een erkenning van de bruinrode en blauwrode variëteit. In de eerste jaren werd zelfs een witte borstvlek getolereerd en ook grauw onderhaar op het voorhoofd.
Weliswaar werd de zwart rode kleur het eerst erkend maar al spoedig volgde een erkenning van de bruinrode en blauwrode variëteit. In de eerste jaren werd zelfs een witte borstvlek getolereerd en ook grauw onderhaar op het voorhoofd.
In het
begin waren er dus wel twijfels over de kleuren van het ras
"Dobermann". Er was nog geen vaste kleur en vele kleuren waren
geoorloofd. Al die twijfels en verwarring en ook onvolkomenheden werden echter
ruimschoots gecompenseerd door de fabelachtige karakters van de honden.
Waarschijnlijk is dat ook de oorzaak geweest dat de Dobermann in zo'n korte
tijd populair zijn geworden. Binnen 10 jaar verschenen er op de tentoonstelling
in Keulen maar liefst 142 Dobermanns.
In Nederland liep het niet hard. Het was de heer A. Laane, die als
eerste Nederlander een Dobermann uitbracht op de tentoonstelling. Dat was
in het jaar 1901 te Rotterdam. Deze Dobermann was een fokproduct van Otto
Göller nl. Troll von Thüringen. Deze hond was het begin van een reeks
geïmporteerde Dobermann's uit de kennel Von Thüringen.te Apolda (Duitsland). De
eerste Nederlander die met Dobermann's begon te fokken was Dhr. Hof uit Den
Haag. Hij deed dat met de combinatie Gutta van Thüringen Erbgraf von Thüringen.
Dit nest is kennelijk een goed nest geweest, want verschillende honden
behaalden zelfs onder Duitse keurmeesters grote successen.
De echte doorbraak van de Dobermann in Nederland kwam pas na,de uitbraak van de eerste wereldoorlog uitbrak. In Duitsland had
men het te druk met de oorlog dan met het fokken van Dobermanns. Hoe verder de oorlog vorderde hoe meer voedsel tekort er was en bleef er dus weinig voor de honden over.
Vandaar dat in die tijd veel uitstekende Duitse Dobermann's in Nederland terecht kwamen. Het leverde de Nederlandse fokkers voortreffelijk materiaal op en zo kon er een stevig fundament gelegd worden voor de fokkerij in de komende jaren. Nu het goed ging met de fokkerij namen de tegenstellingen tussen de twee rasverenigingen af en werden er clubmatches georganiseerd. In 1924 besloot met de twee bestaande rasverenigingen de NDPC en de HDPC te fuseren tot één vereniging.
Vandaar dat in die tijd veel uitstekende Duitse Dobermann's in Nederland terecht kwamen. Het leverde de Nederlandse fokkers voortreffelijk materiaal op en zo kon er een stevig fundament gelegd worden voor de fokkerij in de komende jaren. Nu het goed ging met de fokkerij namen de tegenstellingen tussen de twee rasverenigingen af en werden er clubmatches georganiseerd. In 1924 besloot met de twee bestaande rasverenigingen de NDPC en de HDPC te fuseren tot één vereniging.
Enkele
leden schoot dit in het verkeerde keelgat omdat zij het niet konden
vinden met de richtlijnen de van NDPC. Zij besloten gezamenlijk verder
te gaan en zo werd in 1927 de DVIN opgericht. Een vereniging die zich
door de jaren heen optimaal heeft ingezet om de Dobermann de uitstraling
en bekendheid te geven die het nu heeft.De DVIN zet zich in voor alle
Dobermann eigenaren in Nederland en organiseert regelmatig shows en
evenementen. Ook voor diegene die de Dobermann als huisvriend en
gezelschapsdier hebben worden er jaarlijks evenementen en wandeltochten
georganiseerd.